Her mesleğin duayen isimleri vardır.
Duruşu ve ürettikleriyle gençleri kendine hayran bırakan,
o mesleğe aşık eden ustalardır onlar.
İlk ustam babam Gazeteci Engin Ünal’dır.
Babamın gazeteci olmasından dolayı gazete ve televizyon binalarında geçerdi küçükken okuldan sonralarım.
Onun mesleğine olan saygısı, okurlara doğru ve tarafsız haber verme sorumluluğunu hiçbir zaman unutmaması,
Çalıştıkça yorulmak yerine daha da enerjik olması etkilemişti beni.
İçten içe gazeteci olma hayali kurdurmuştu bana çocukken.
Büyüyüpte üniversite sınavına hazırlandığım dönemde bir başka ustayla tanıştım.
Birebir sohbetimiz olmamıştı ama
Duruşu, kelimelerini usta bir silahşor gibi kullanması, mütevaziliğiyle etkilemişti beni...
İçimdeki gazetecilik tutkusunu daha da körüklemişti.
O tutku 2017 yılında can bulupta başladığımda aşık olduğum mesleğe
İçimden ilk teşekkürü beni büyüten ve yetiştiren babama,
Sonrasında Bekir Coşkun’a etmiştim...
Bir süredir kanserle boğuşuyordu usta gazeteci.
Yazılarını dört gözle beklerdi onu sevenler.
O yeni bir yazı paylaştı mı mutlu olur,
“Usta döktürmüş yine” derdik.
Sondan bir önceki yazısında korkutmuştu sevenlerini.
“Bu yaz böyle geçti
Gelecek yazı bilmem…” diye yazmıştı.
Bu yaz geçti ve usta gazeteci ayrıldı aramızdan...
2014 yılında yazdığı bir yazıyı şöyle bitiriyordu Coşkun,
“Kısacası…
Bizler yanarız yanmasına da…
Sadece okurumuzun yüreğinde bir yer isteriz…”
Gözün arkada kalmasın Bekir abi!
Artık yanma sırası biz genç nesil gazetecilerde...
Sense o hep istediği yerde
Okurlarının yüreğindesin...
