Bugün, Türk milletinin kalbini sızlatan bir gün.
Çünkü,
Bundan tam 84 yıl önce kaybettik Ulu Önder’i.
Benim gibi yüzünü görmeden minnetle, sevgiyle, özlemle yad eden milyonlarca insan var bu ülkede.
Nasıl yad edilmez.
Türk milletinin bağımsızlığıydı kavgası.
Türk kadınının insanca yaşamasıydı ülküsü.
Anadolu insanının kimseye muhtaç olmamasıydı hedefi.
Bu yüzden harcadı ömrünü savaş meydanlarında.
Her fabrikayı kale gibi görmesi bundandı.
Limanları, demiryollarını ve madenleri millileştirmesi, Türk ulusunun ekonomik bağımsızlığı içindi.
Bugünlerde birilerinin dil uzattığı devrimlerin amacı, Türk milletinin çağa ayak uydurmasını sağlamak içindi.
Demokrasi ve cumhuriyet aşığı olduğundan, var oluş savaşını Büyük Millet Meclisi’yle yürüttü.
Egemenliği saraydan alıp halka iade etmek adına ne fikir mücadelelerine girdi.
Nice dostlarıyla, silah arkadaşıyla arası açıldı.
Hepsi Türk milleti içindi.
Henüz yapacağı çok şey varken, 57 yaşında hayata gözlerini yumdu.
Kısa sayılabilecek bir ömür sürdü.
Hayatını ve yaptıklarını öğrendikçe “Ah!” diyoruz.
“Ah! Keşke Atatürk’ü görebilseydik” diyecek kadar özlüyoruz onu.
Lakin, sanmayın ki arzumuz ve hasretimiz sadece onu görebilmek.
Bizim özlemimiz;
Fikirleriyle, uygulamalarıyla, stratejileriyle, aldığı nefeste, attığı her adımda milletine güç veren,
Sırtını yaslayabileceği ağaç olmayı başaran,
“Başımızda o var. Elbet bu sorunun da üstesinden gelir” güvenini veren,
Halkını ve farklılıkları hor görmeyip kucaklayan,
Bir ağacı kurtarmak için bile akıl sınırlarını zorlayan,
“Manevi mirasım ilim ve akıldır” diyecek kadar bilim ve eğitim sevdalısı bir devlet adamına duyduğumuz ihtiyaçtandır.
Kindar değil, fikri hür, vicdanı hür, irfanı hür nesiller istemesidir onu ölümsüz kılan.
Dini, siyasi çıkarlar uğruna kullanmamasıdır farkı.
Ve biz her 10 Kasım’da bu yüzden derin bir of çekeriz.
09.05’de saygı duruşuna geçeriz.
Sirenler çalarken bir hüzün kaplar içimizi.
Ulu Önder Mustafa Kemal Atatürk’ten başkasının bizi bu denli düşünmüyor oluşu gelir aklımıza, gözyaşı olup akar.
