Narin, bir çuvala konulup dere kenarına gömüldü. Şüpheliler, güvenlik görevlileriyle birlikte gömülen çocuğun aramasına katıldı, cenaze namazı kıldı…
***
Yusuf Yerkel, Soma madeni katliamında yaşamlarını yitiren nice acılı ailelerin üzerine yürüyüp, tekmeleriyle güvenlik kuvvetlerine desteğini sundu. Vatanı bölünmekten kurtardı…
***
Topluma sirayet etmiş bu ürkütücü olağanlık ve soğukkanlılık tehlikeli bir seviye. Devleti silah veya kalkan olarak kullanmak, dini her haltı karıştırdıktan sonra böyle basit bir arınma aracına dönüştürmek, işlenen derin günahları temizlemeye gerçekten yetebiliyor mu?
***
Bu din ve devlet kurgusu giderek şirazesini yitiriyor galiba…
***
Bireysel şiddetle devlet şiddetinin kol kola girip olağan hale geldiği bir cinnet durumu yaşıyoruz ülkemizde. Oysa din ve devlet işleri bizim en kutsallarımız değil miydi daha düne kadar?
Her an en her yerden çıkıverecek absürt bir olay artık kimseyi şaşırtmıyor.
Devleti temsil eden ve yetkilerle donanmış bir insanın demokratik tepkilerini gösterip beklentilerini anlatmaya çalışan ölü maden işçilerinin ailelerine bu tekme reva görülebiliyor…
Haliyle tekmeyi atan devlet büyüğümüz de terfi üstüne terfi almaya…
Şimdi bu büyük devletlü Yusuf Yerkel, sessiz sedasız ülke futbolunun tepesinde görevlendirildi.
Frankfurt Başkosolosluğu Ticari Ateşeliğinden…
Ateşli bir devlet büyüğümüz olarak ülke futbolumuza katkı vermeye devam edecek.
İnsan bazen dünya basamaklarında durmaksızın yükselme hızına bile yetişemiyor. Böyle nice figürler nice yıldırım hızı sınıf atlayıp başımıza parlak yetkililer oluverdiler…
***
Yusuf’un tekmesinin mahallesinden türemiş tabandaki türevler şiddetin aşağı mahallelerinde acımasızca ve büyük bir güçle şiddetini kusmayı sürdürüyorlar.
Narin kızımız son kurban değil. Her an her yerde sessizce bir kurban daha son soluğunu vermekte şu an…
Hayvan, çocuk, kadın şiddeti korkunç bir cezasızlıkla ve başıbozuk hukuk sisteminin dişlileri arasında çığ gibi büyüyor.
Adalet bu dünya ve ülkemiz için görülür bir düş değil nicedir.
Yaşamın her alanında ekonomik ve bilinç yoksulluğuna batırılmış insanlar çaresizlik ve otomat bir davranış modülü içerisinde birbirine acı veriyor, sömürüyor, örseliyor, tekmeliyor…
Akşam olunca da namazını kılıp huzurla yatağına sokuluyor.
Kendi yoksulluklarına, kendi acılarına ve kendi sefaletlerine değil sadece; böyle güçsüz masum çocukların, haklarını arayanların, acılarının hesabını sormaya kalkanların da geleceklerini ipotek koyarak…
Baş tacı ettikleriyle başaltı oluyorlar…
En çok inandıkları değerlerin karanlık gölgeleriyle parıldamaya çalışıyorlar.
Ama ellerimizde yine ve sadece karanlık kalıyor…
