Manisa’nın Kırkağaç ilçesinde bulunan bir ağaç vardır.
Zeytin ağacı.
Tam 1660 yaşında.
Şu an için dünyada meyve veren en yaşlı anıt zeytin ağacı olarak kabul ediliyor.
Dallarında yetişen zeytinler nice nesilleri doyurdu, geçim kaynağı oldu.
Ancak yetmedi.
O ve onun gibi yüzbinlerce zeytin ağacı yaranamadı birilerine.
Nasıl mı?
Enerji ve Tabii Kaynaklar Bakanlığı’nın 1 Mart’ta Resmi Gazete’de yayımladığı yönetmelik değişikliğiyle, zeytinlik alanlar maden aramalarına açıldı.
“Şartlı izin verilecek, maden araması bittiğinde saha rehabilite edilecek, ağaçlar kesilmeyecek taşınacak” deniyor.
Kimse kusura bakmasın ama,“bu ağaçlar kesilmeyecek, yeni yerlerine taşınacak” lafına kimse inanmıyor.
O yüzden eğri oturup doğru konuşalım.
Zeytinlik alanda maden aranması o ağaçların kesilmesi demektir.
Kütükten yetiştirilen bir zeytin ağacının ortalama 7-8 yıl, tüplü fidandan yetiştirilen ağacın ise 3-4 yılda ilk meyvelerini verdiğini söylüyor uzmanlar.
Acaba bu ağaçların kesilmesine yol verenler, hiç zeytin ağacı yetiştirdi mi ömürlerinde ki kesilmelerinde bir beis görmüyor.
Enerji ihtiyacını yenilenebilir kaynaklardan karşılamak yerine bu ülkenin canlılığını yok etmek daha mı kolay?
Para bu kadar mı önemli sizin için?
Eğer öyleyse, size, sizleri o makama atayan kişinin bir cümlesiyle seslenmek istiyorum.
O dönem başbakan olan Recep Tayyip Erdoğan, 9 Mayıs 2011’de İstanbul’da düzenlenen Birleşmiş Milletler En Az Gelişmiş Ülkeler Konferansı’na katılır.
Erdoğan, Yatırım ve Ortaklık Üst Düzey Toplantısı’ndaki konuşmasını bir kızılderili atasözüyle bitirir.
“Son ırmak kuruduğunda, son ağaç yok olduğunda, son balık tutulduğunda; beyaz adam paranın yenmeyen bir şey olduğunu anlayacak.”
Hadi beni boşverin.
Bari sayın Erdoğan’a kulak verin.
