Ramazan Bayramı’na az bir süre kaldı.
Şöyle bir çocukluğumu hatırlıyorum, o yıllarda bayramdan önceki birkaç gün alışveriş yoğunluğuyla geçerdi.
Oysa şimdi bırakın bayram alışverişi yapmayı, günlük ihtiyaçları karşılamak bile zor olmaya başladı.
Bu durumdan toplumun tüm kesimleri etkileniyor.
En çok da emekliler.
Yıllarca çalıştıktan sonra hak ettikleri emekliliklerinin tadını çıkaramaz oldular.
Birçoğu açlık sınırı ve asgari ücretin altında maaş alıyor.
Peki aldıkları maaş yetiyor mu?
Maalesef yetmiyor.
Gider kalemleri her geçen gün artıyor.
İlk sırayı ise kiralar alıyor.
Kimi ev sahipleri empati yapmak yerine enflasyon oranını sonuna kadar kullanarak kiraya zam yapmayı seçiyor.
Elektrik başta olmak üzere gıda ve diğer ürünlerine gelen zamlar da malum.
Hal böyle olunca kimileri, insanca yaşayabilmek adına emekliliklerini bir kenara bırakıp çalışmaya başladı.
Rahat etmeleri gereken yaşta mesaili günlere döndüler.
Döndüler çünkü, artan hayat pahalılığı karşısında yanlarında kimsecikleri bulamadılar.
Birçok büyüğümüz, bayramda elini öpecek torununa harçlık bile veremeyecek durumda.
Verilen bin 100 liralık ikramiye hiçbir derde deva olmuyor.
Gidiniz ve emekli maaşıyla geçinebiliyorlar mı diye sorunuz.
“O maaşla kim, nasıl geçinecek” diyeceklerdir.
Çok bir şey değil istekleri.
Yola, köprüye, havalimanına, kısaca son yıllarda müteaahitlere Hazine garantileri bol kepçe verilirken, sıra kendilirine geldiğinde “ek yük olur” bahanesini öne sürmemenizi,
Sadece bir ayınızı, 2 bin 500 TL’lik emekli aylığıyla ile geçirmeye çalışmanızı istiyorlar.
Tabi böyle bir şey mümkünse.
