Bir reklam filminde sadece bir cümleydi.
“İnsan olmanın okulu yok yavrum” demişti, yüzünde hayatın derin izlerini taşıyan orta yaşlı bir kadın…
Bu cümle nedense beni çok etkiledi, izlediğimden beri dilimden düşürmez oldum. Nedenini bilmiyorum, belki hayatım boyunca bunu doğrular nitelikte çok kişiyle yolum kesiştiği için, belki de günümüz dünyasında bizler büyürken öğrendiğimiz değer yargılarının çoktan değişmiş olmasıydı.
Bu yazdıklarımdan sanmayın ki eğitimi küçümsüyor ve değersiz buluyorum. Kendim için bunun mümkün olmadığını söyleyebilirim. Çünkü benim hayatımın sihirli değneği hep eğitim olmuştur.
Neden derseniz, ben hayata gözlerimi küçücük bir köyde açmışım. Telefonun, bilgisayarın dahası elektriğin bile olmadığı bir köymüş, sonra da ilçeye taşınmışız.
Hatırlamaya başladığımdan itibaren orası da çok farklı değildi ama en azından elektriğimiz vardı. Televizyon ise ben ilkokulu bitirmek üzereyken izlenebilir hale geldi. Ama ilginçtir ki, biz çok şanslıydık. Şimdi bile olmayan bir şeye sahiptik. Televizyonun olmadığı ilçemizde üç tane sinema vardı. Belki de hayatımızın tek eğlencesi o her hafta sonu kadınlar ve çocuklar matinesine gittiğimiz sinemalardı.
O beyaz perdede izlediğimiz filmler benim için yaşadığımız ilçenin dışında koca bir ülke ve dünya olduğunun bir deliliydi ve gidemesek de sinema sayesinde onlar bize geliyordu. Bu belki size, özellikle gençlere şimdi çok anlamlı gelmeyebilir ama o zamanlar ulaşım şimdiki kadar kolay değildi. Hatta çok kısa mesafeler bile şimdinin ülkelerarası mesafeleri kadar sürüyordu.
Benim gibiler için o büyülü yerlere gidebilmenin tek yolu okumaktı. Okumak sadece okulları bitirmek için bir araç değildi hiçbir zaman. İnternetin, google gibi arama motorların olmadığı zamanlarda bir şeyin doğrusu nedir diye merak ettiğimde de hep okudum.
Söylenen hiç bir şeye hiç bir zaman körü körüne inanmadım, hep sorguladım. Çünkü önemli olan benim ikna olmamdı önce.
Ama yine de reklamdaki teyzenin tamamen haksız olduğunu söylemekte mümkün değil.
Okuduğumdan beri hiç unutmuyorum ikinci Dünya Savaşı'nda acılar yaşamış bir öğretmenin yazdıklarıyla ilgili o kısa hikayeyi. Gözlerinin hiçbir insanın görmemesi gereken şeyleri;
…iyi eğitilmiş ve yetiştirilmiş mühendislerin inşa ettiği gaz odaları,
iyi yetiştirilmiş doktorların zehirlediği çocuklar
diye sıralamıştı bunları.
Ben kendimce her yaşanmıştan ders çıkarılması gerektiğine inanıyorum. Çocuklarımızın hep iyi okullara girmesi/kazanması için uğraşıyoruz. Onların geleceği için bunun önemli olduğunu biliyoruz. Onların iyi okullara girmesi için çabalarken, değerlerimizi de öğretmeyi unutmamalıyız. Doğruluk, dürüstlük, saygı, sevgi gibi konuları sadece ailelerimizden öğreniyoruz.
O zaman asla unutmamalıyız "insan olmanın okulu yokmuş…”
