Malumunuz bu günlerde, “korona”, “karantina”, “sosyal izolasyon”, “sosyal mesafe” gibi kavramları hepimiz öğrendik ve hatta ezberledik. Bunları uygulamanın bizim gibi sıcakkanlı insanların yaşadığı bir ülkede ne kadar zor olduğunu hepimiz biliyoruz ama konu sağlık olunca birden alıştık. Her ne kadar hepimiz ömrümüz boyunca büyüklerimizden “Her Şeyin Başı Sağlık” sözünü duymuşsak da sanırım hayatımızın hiçbir aşamasında doğruluğunu bu kadar anlama, test etme şansımız olmamıştır. Dileğimiz bu günlerin hızla geçip gitmesi ve bir kez daha da olmaması.
Hayatımızın tamamıyla internet ortamına sıkışıp kaldığı ve kendi gönüllü karantina ortamımızı elimizden geldiğince evlerimiz sınırında sağlamaya çalıştığımız bu günlerde, ben size alınacak önlemlerden bahsetmek istemiyorum. Onları hepimiz öğrendik, mümkün olduğunca da uygulamaya çalışıyoruz. Bence bu karantinanın farklı bir türünü düşünce ve davranışlarımıza da uygulamamız gerekiyor gibi sanki. Açıkçası bir şey yaparken, söylerken bir kez daha süzgeçten geçirmemiz gerektiğine inanıyorum ben.
Neden derseniz, Sosyal Medya’ya şöyle bir baktığınızda hepimiz aşçı, pastacı, fırıncı olduk. Harika görünümlü evde yapılmış ürünleri yapıp, sergileyip duruyoruz. Eskilerin çok güzel bir sözü daha vardı. Yaşı müsait olanlar bilirler. Yapılan bir yemekten veya bir yiyecekten bahsetmeleri gerekirken lafa “söylemesi ayıp” diye başlarlardı. Yani yediğini içtiği söylemek doğru değildi, çünkü alan vardı, alamayan vardı. Ben annemin her mevsimde o mevsimin meyvelerinden birkaç tanesini yenisi tekrar çıkıncaya kadar sakladığını, çoğunlukla da çürüyüp atıldığını hatırlarım. Neden sakladığını sorduğumda cevap hep “bir hasta olur, hamile olan olur, ona veririz” derdi. Şimdi bunu yapmak çok anlamlı değil tabi ki, her mevsim her ürünü bulduğumuz zamanlarda yaşıyoruz. Ancak hala geçerli olan kısmı ise; alan var, alamayan var kısmı.
Bazılarımız bu karantina durumundan çok şikayetçi, çok sıkıldıklarını söyleyip durmadan kendini sokağa atıyorlar, tabi ki bahane de hazır “bana bir şey olmaz”. Ben ise bu karantina durumunun lüks olduğuna inanıyorum ve herkesin bu lüksün değerini anlaması gerektiğine inanıyorum. Lüks, çünkü bu herkesin mutlulukla, huzurla yapabildiği şey değil. Bazılarımız meslekleri gereği bu şansa sahip değil, doktorlarımız, hemşirelerimiz, hasta bakıcılarımız, hastanelerde diğer bölümlerde çalışanlar, güvenlik görevlilerimiz ve daha benim bilmediğim bir sürü çalışan insan var. Onların durumu evde kalabilenlerden daha zor. Hastalıkla burun buruna yaşarken, iyileştiremedikleri hastalar için üzülürken, bir de sevdiklerini riske atmak istemedikleri için onları göremeyenler var.
Eğer evde kalırken ekmek parası derdiniz, aç kalma korkunuz yoksa, çoluk çocuk ne yiyecek diye düşünmek zorunda değilseniz tabi ki lüks. Böyle bir durumda aklınıza bu günler nedeniyle çalışamayan, para kazanamayan insanları getirin. Onlara yardım edenler var diyorsanız da öyle yardımları kabul etmenin, başkalarına muhtaç olmanın, kendi rızkını çıkaramamanın ne kötü bir duygu olduğunu söyleyebilirim size. İnanın hala böyle düşünen insanlar çoğunlukta bu toplumda, onlar sadece diğerlerinden daha sessiz olduğu için görülmüyorlar. O yüzden yardım yaparken de dikkatli olmak lazım. Bunun içinde güzel bir hadisimiz var bizim. Hepimizin bildiği “sağ elin verdiğini, sol el görmemelidir”.
Bu tip konuları daha da uzatmak mümkün, ama bence hepimiz bu zor günlerde, canımız sıkıldığında biraz kendimize dönelim, bir süzgeçten geçirelim düşüncelerimizi, tavırlarımızı sorgulayalım. Üstelik artık hiç olmadığımız kadar büyüklerimizle birlikteyiz, yüz yüze veya online, onlara eski günleri soralım. Bence hala onlardan öğrenecek çok şeyimiz var. Sağlıkla kalın…
