Sevgili D20 Haber okuyucuları,
Bugün benim sizlerle ilk buluşmam.
Bundan sonra sizlerle zaman zaman düşüncelerimi paylaşacağım.
Sanmayın ben bir yazarım ya da sizden daha tecrübeli, daha bilgiliyim. Ama sevgili Engin Bey'in, ki kendisi her zaman vakıf dostlarımız arasında olmuştur, desteği ile sonunda yazdıklarımı paylaşmaya cesaret ediyorum.
Ancak, daha başlamadan sizlerle bir kontrat yapmanın iyi bir fikir olduğunu düşünüyorum. Bu kontrat şimdilik tek taraflı olacak. Yani ilk ben imzalayacağım ve sizlere önemli bulduğum bazı sözler vereceğim.
Sizlere; her zaman samimi olacağıma, kimseye kırıcı sözler kullanmayacağıma, dahası benim için en önemlisi dürüst olacağıma söz veriyorum.
Başlamadan yapmak istediğim bir şey daha var. Size biraz kim olduğundan bahsetmek…
Ben, Buldanlıyım. Denizli'den uzaktayken genelde Denizlili, daha da uzaktayken Türkiyeli oluyorum. Çok uzun yıllardan sonra memleketime döndüğüm için Buldanlı ve/veya Denizlili olmak, hatta Türkiyeli olmak benim için çok anlamlı. Belki bu duyguyu memleket topraklarından uzakta yaşamak zorunda kalmayanların anlaması biraz güç olabilir. Hele de bugünlerde içimizden bazılarının uzaklarda yaşamak hayali olduğunu bilirken ne demek istediğimi anlatmak çok daha kolay diye düşünüyorum. Ama bu konudaki duygularımı daha net ifade edebilmek için sizinle doğduğum yer ile ilgili bir yazımı paylaşmak istiyorum.
Bir dahaki sefere kadar hoşça kalın.
BULDAN NERESİ?
Biliyorum bu soruya herkesin farklı bir cevabı olabilir. Denizli’nin bir ilçesi, tekstilin başkenti, Buldan bezinin dokunduğu yer, bacasız fabrikalar diyarı gibi birçok değişik cevap duyabilirsiniz.
Benim için de, bu sorunun cevabı yıllar içinde çok değişti. Çocukluğumda yuva, gençliğimde uzaklaşmak istediğim yerdi Buldan. Şimdi artık yerlerinde yeller esen; Kızılay, Numune veya Güzelleştirme sinemalarında gördüğüm, bu küçücük ilçenin dışındaki dünyayı keşfetme isteğiydi bunun nedeni.
Şimdiki iletişim araçlarının, hatta evlerde telefonun ve televizyonun olmadığı, Buldan’dan Denizli’ye gidişin ülkeler arası yolculuk kadar sürdüğü zamanlarda farklı bir dünyanın olduğunun ispatıydı Yeşilçam filmleri.
Sonraları ise; Buldan benim için Yenicekent yol ayrımından sonra, iki tarafı üzüm bağları ile sıralanan yoldan Buldan’a doğru çıkarken baharda çiçek açmış ağaçların görüntüsüne duyduğum özlem haline geldi.
Ne zaman gözlerimi kapasam kendimi o yolda bir bahar esintisi yüzümü okşarken elimde bir valizle Akçeşme’den Alanyazı Meydanı’na yürürken hayal eder buldum.
Yıllar sonra memleketimden çok uzak bir yerde yaşamam gerektiğinde ise, izlediğim festivallerde çocukken yaşadığım 4 Eylüllerin anıları gözlerimin önünde dans eder oldu.
Hala bütün haşmetiyle dimdik ayakta duran Dörteylül Okulu’nun olduğu yerde
tüm işletmelerin geçit töreninden sonra vakıfa gidişimizi, oradan yürüyerek gürül gürül akan suları olan Kestane Deresi’ne yürüyüşümüzü görür oldum .
Çocukken ne zaman başka bir şehre yolculuk yapsam geçtiğimiz şehirlerde karanlığın hüznü
yavaş yavaş şehre inmeye başladığında aklıma hep aynı soru gelirdi. “Bu insanlar buralarda nasıl yaşıyorlar, benim burada işim ne” diye düşündüğümü hatırlıyorum. Bu sadece ta derinlerde hissettiğim anlamsız bir ürperti gibiydi. Yıllar akıp geçtikçe, olgunlaştığımda bile o rahatsız edici ürpertinin hep aynı kaldığını fark ettim. Orta yaşlara geldiğimde ise dünyanın en güvenli şehirlerinde bile karanlık çöktüğünde yine hep aynı soru geliyordu aklıma. Gündüz harika, eğlenceli, muhteşem olan o şehirler, gecenin başlaması ile birden korkulu yerlere dönüşüyorlardı. Karanlık sadece Buldan’da olduğumda korkunç gelmiyordu bana.
Sonunda ben kendim için “Buldan Neresi” sorusuna cevabımı buldum. Buldan geceleri bile güvenle sokaklarında dolaşılabilecek, huzurla uykuya dalınabilecek ve sabahları mutlulukla uyanılabilecek bir şehirdi.
