Hergün 200 kişi

Doktor, hemşire, sekreter,
Sanayici, esnaf, işçi,
Solcu, sağcı, ortayolcu,
Öğretmen, öğrenci, müdür,
Profesör, doçent, asistan,
Dayı, teyze, amca,
Zengin, fakir, orta direk,
Komşu, meslektaş, yoldaş,
Sevdiğimiz, sevmediğimiz, bilmediğimiz,
Tanınmış, tanınmamış, unutulmuş
Herkes,
Hepimiz ölüyoruz.

Sosyal medya zamansız kayıplarımızla dolu. İçimiz daralıyor, boğazımız düğümleniyor. Onlarla beraber bizlerin de bir parçası ölüyor. Dostlarımızın, saygı duyduklarımızın, yakınlarımızın cenazelerine bile gidemiyoruz. Kısa bir mesaj, o kadar: “Başımız sağ olsun!”
Üstelik bu durum hergün daha vahim hale geliyor.
Ufukta bir umut; aşı gelecek.
Toplumsal bağışıklık ne kadar zamanda olacak?
Herkes aşı olabilecek mi?
Aşı bağışıklık oluşturuyor mu?
Bağışıklık ne kadar sürüyor?
Bilmiyoruz. Bu soruları geleceğe bıraktık, ümit ediyoruz.
Fakat biz şimdi ölüyoruz.
Hastanede, evde ölüyoruz.
Dikkatsizlikle,
Umursamazlıkla,
Ekonomik çaresizlikle, ölüyoruz.
Genel önlemler yetersiz, umutların gerçekleşmesi için daha aylar var.
Kendimiz için, sevdiklerimiz için,
Tavizsiz bir inatla, maske, mesafe, hijyen.