Pandeminin ikinci yıldönümünü yatakta karşılamak kadermiş. Bunca zaman korunduktan sonra tam salgın hafifledi derken, virüsün yeni versiyonunun daha az hastalığa yola açtığı söylenirken, aşıların tam yaptırdıysan grip gibi atlatıyorsun diye düşünürken alaşağı oldum.
Hafif falan geçmiyor.
Bugüne kadar hiçbir hastalık beni 2 günden fazla yatıramamıştı. Bu sefer tam 7 gün yataktan çıkamadım. Tam manasıyla üzerimden tren geçmiş gibiydi. Bir yandan halsiz bir şekilde yatarken, bir yandan da acaba daha ilerler mi, yoğun bakıma girer miyim diye endişelendim. Bir de her semptomun her olasılığını bilince insanın aklına her şey geliyor.
İnsan kritik anlarda neler düşüneceğini bilemiyor, saçma sapan fikir uçuşmaları şeklinde hepsi otomatik olarak akılda beliriyor. Bir an iptal etmek zorunda kaldığın randevuları düşünürken, birden ameliyat olmak için sana güvenen hasta aklına geliyor. Söz verdiğin konuşmanın hazırlıklarını yapabilir miyim acaba diyorsun, ama beynin uyuşuyor, kolunu kaldıracak halin yok. Sonra bir anda gerçek kafana dank ediyor, bunun sonu kötü de bitebilir.Bütün düşünceler içinde en önemlisi senin yokluğunda, eşinin ve çocuğunun geleceği ne olur? İş, arkadaşlar, hastalar hepsi nasıl olsa başının çaresine bakarlar.
Ben iyiyim.
Ama bu salgında benim yaşadıklarımı yaşayıp, kaybettiğimiz sağlık çalışanlarının sayısını ise bilmiyorum. Eminim hepsi benim düşündüklerimi düşünmüşlerdir. Ve en önemli soru şu anda bizim önümüzde kaderine terkedilmiş bir vaziyette duruyor.
Arkada kalan binlerce gözü yaşlı eş ve çocuğun durumu ne? Toplum bir salgınla boğuşurken ön cephede savaşan insanlarının geride bıraktıklarına yeterli destek olabildi mi? Bugün yaşayan bir doktorun aldığı maaş ailesini zar zor geçindirirken, öldükten sonra geride kalanlar ne yer ne içer, çocuklar nasıl okula gider?
Covid-19 meslek hastalığı olarak tanımlanacaktı, olmadı.
Bu salgında kaybedilen sağlık çalışılanları şehit sayılacaktı, olmadı.
Bireysel çabalar, küçük kıvılcımlar yetersiz.
Ben bedenen iyiyim,
ama toplumun hissettiği olumlu duyguların desteğe dönüşmemesi,
insanların kendi çıkarlarını savunmada bu kadar zayıf oluşu,
ve onu yönetenlerin sinsi samimiyetsizliği bana ağır geliyor.
