Önümüzde bir duvar var.
Hemen önümüzde, kapkara!
Başımızı kaldırdığımızda göğe kadar yükseliyor. Sağımızda, solumuzda geçecek kapı yok.
Hep duvar hep duvar!
Güneşi karartıyor, aydınlığı öldürüyor, ufku kapatıyor.
Üzerinde birileri dolaşıyor. Kim oldukları zar zor seçilebiliyor, fakat mağrur, alaycı kahkahaları duyuluyor. Bayağı da kalabalık görünüyorlar.
Seslerimizin, düşüncelerimizin, umutlarımızın önündeki en büyük engel bu duvar.
Ne söylesek ne yapsak duvardan yansıyor. İçimizden bazıları bize kızıyor, duvarın varlığını güvence zannediyor, bizi susturmaya çalışıyorlar. Bu duvarın özgürlüğümüz için, birliğimiz için en büyük tehdit olduğu her geçen gün arka arkaya gelen olaylarla daha iyi anlaşılıyor.
Zaman içinde çabaladıkça bu duvarın, sandığımız kadar sert, sandığımız kadar yüksek, sandığımız kadar sağlam olmadığını anlıyoruz.
İtirazımız arttıkça, sesimiz yükseldikçe, doğrunun gücü hissedildikçe, duvarı aşmak isteyenler birleştikçe duvarda bir dalgalanma oluyor. Oluşan çatlaklardan duvarın arkasında bizim gibi çaresizce onu aşmak için çabalayanların olduğunu görüyoruz.
Bu duvar bizi durdurmak için değil, Berlin duvarı gibi, insanları birbirinden ayırmak, düşman etmek için yapılmış. Betonla değil, yalanlarla, iftiralarla, hamasetle, bağnazlıkla, açgözlülükle inşa edilmiş.
İki taraftan da yüklendikçe duvar sallanıyor. Rüzgâr duvarın yapısından çıkan pis kokuları burnumuza kadar taşıyor. Duvarın üstündekiler,ayaklarının altındaki çürük temellerin sallandığını hissettikçe korkuyla titriyorlar.
Korkak, boğuk, tehditkâr, nefret dolu garip bir uğultu aşağı kadar geliyor.
Bu duvar yerinde durduğu sürece, siyasi görüşünden, inancından, etnik kimliğinden bağımsız olarak;
Ne gençlerin,
Ne kadınların,
Ne dezavantajlı grupların,
Ne farklı düşünenlerin,
Ne adalet arayanların,
Ne ekonominin düzelmesini isteyenlerin,
Ne inancını özgürce yaşayanların,
Ne reform peşinde koşanların,
Ne de ülkesini sevenlerin umutları gerçekleşemez.
