Binlerce yıldır tanımı üzerinde anlaşma sağlanamamış bir duygu var. Adı; mutluluk…
Birçok düşünür, tarihin değişik dönemlerinde değişik şekilde tanımlamıştır mutluluğu.
M.Ö. 500’de Budha, sonu mutluluğa varan bir yol olmadığını; yolun, mutluluğun kendisi olduğunu söylemiştir.
Friedrich Nietzsche (19.yy), mutluluğun güçle çoğalan, direncin üstesinden gelindiğinde ortaya çıkan bir duygu olduğunu iddia etmiştir.
Sokrates (M.Ö. 450), “mutluluk, daha fazlası için uğraşarak değil; daha azdan keyif duyma kapasitesine ulaşma ile elde edilir” demiştir.
Öğrencisi Platon da, “mutlu olmak için yalnızca kendisine ihtiyaç duyan adam, mutlu bir yaşam için en kısa ve pratik yolu bulmuş demektir” diyerek, hocasını doğrulamıştır.
J.S. Mill (19.yy), mutluluğu; isteklerini tatmin etmek yerine, onları sınırlayarak bulduğunu söylemiştir.
Konfüçyüs (M.Ö. 500) ise mutluluğa, sadece iyi şeyler düşünmekle ulaşılabilineceğini iddia etmiştir.
Seneca (M.Ö. 400), insanlığa bahşedilmiş en büyük nimetin, herkesin içinde ve ulaşabileceği bir yerde olduğunu iddia etmiş ve sahip olmadığını istemek yerine, kendinde ne varsa onunla yetinmeyi mutlu olmak için yeterli bulmuştur.
Lao Tzu (M.Ö.600) ise, “mutsuzsan geçmişte yaşıyorsun. Endişeliysen gelecekte yaşıyorsun. Huzurluysan şu anda yaşıyorsun” diyerek mutluluğu anı yaşamaya indirgemiştir.
Henry David Thoreau (19.yy.) ise, onu kelebeğe benzetmiş, “Siz yakalamaya çalıştıkça o kaçar. Ne zaman ki dikkatinizi başka şeylere verirsiniz, ancak o zaman gelip omzunuza konar” diyerek, mutlu olmak için özel bir çabanın gereksizliğine vurgu yapmıştır.
Tarih boyunca net bir tanımı yapılamasa da mutluluk da yaşam gibi bir gerçekliktir. Kendi iradesi dışında gelişen koşulları sorgulamak yerine onları kabullenerek yaşamayı öğrenmek kanımca en doğrusu. Çünkü yeryüzündeki herkes için her zaman onlarca, yüzlerce mutsuzluk sebebi soru ve konu bulmak mümkün.
