Hikayemizde sona yaklaştık. Doğru yaptık yanlış yaptık. Bazen mutlu olduk zaman zaman üzüldük. Siyasette iş yaşamında yaptığımız küçük hatalarla büyük hasarlar gördük. Buna karşın minicik doğrularla tavan yapan mutlu sonuçlar da yaşadık. Ama bir şekilde sona yaklaştık.
Engin Ünal kardeşim aradı bir süre önce..
“Abi döndünse yazılarına başlar mısın?” dedi.
“Nereden döndümse?” diye sordum.
“Tekneden, denizden” dedi.
Oysa yaz boyunca neredeyse hiç denize gidemedim.
Yoğun iş temposu sabah yedi akşam altı hummalı bir çalışma içindeydim.
Buna rağmen feyste paylastığım birkaç resim yılın altı ayı tatil modunda yaşayan bir emekli algısına yetmişti.
Madem öyle..
O halde dedim emekli ol…
Yıl sonu itibariyle aktif iş yaşamımın en azından resmi kısmını sonlandıracağım.
İşlerimi iki oğluma bırakarak kalan ömrümü kendime, hobilerime ve sevdiklerime ayıracağım.
Şimdilik “sen çalışmadan yapamazsın, sıkılırsın” diyenler çoğunlukta.
Şüphesiz geleceği şimdiden bilmek mümkün değil.
Yaşayıp göreceğiz. Ama iş yaşamını özleyeceğimi hiç sanmıyorum.
En büyük hayalim edebiyat öğretmeni olmaktı.
Edebiyat bölümü mezunu olmama rağmen, ekonomik beklentilerim yüzünden mühendis olmak zorunda kaldım.
Uzun süre mühendislik ve müteahhitlik yaptım.
Şimdi tekstil yapıyoruz. Biri tekstil diğeri inşaat mühendidi olan iki oğlumla Avrupa’ya patentli terapi yastığı üretiyoruz.
Artık hobilerime zaman ayırmayı, kalan zamanımı hobilerimle doldurmayı düşünüyorum.
Bunların başında ülkemizin sorunlarına duyarlı olmak var.
Aklımın erdiği dilimin döndüğü ölçüde yanlışlara karşı durmayı, doğruların yanında olmayı sürdüreceğim.
İçinde bulunduğumuz koşulların izin verdiği ölçüde inandığım değerleri savunacak ve arkasında olacağım.
Bunun dışında okuduğum kitapların ilginç bulduğum bölümleriyle, gideceğim ülkelerdeki izlenimlerimle bu köşedeki birlikteliğimiz devam edecek.
Bu çerçevede ilk yolculuğumuz Filipinler ve Endonezya…
Belki sonra Avustralya olacak.
Yazıyı okuduğunuz sırada Filipinlere doğru uçuyor olacağım.
Sonraki yazımda buluşmak dileğiyle esen kalın.
