İnsanlık tarihi, rekabetin ve mücadelelerin tarihidir.
Avcı toplayıcı dönemde bile rekabetlerin ve sosyal statü için mücadelelerin izlerini görürüz.
Çalışmak; yaşam yarışından yenilmiş olarak çıkmamanın en temel yoludur.
Buna karşın:
Sadece çalışmak, yaşamı çalışmakla özdeş kılmak ve para kazanmayı mutluluğun olmazsa olmazı kabul etmek de elbette sağlıklı bir kişilik profili değil.
Ama neredeyse havanın bile parayla satıldığı günümüzde;
"Bir lokma bir hırka" anlayışını yaşam yolculuğumuzun rotası yapmak da olası değil.
"Azıcık aşım dertsiz başım" deyimindeki azıcık aşım için bile çok çalışmak gerekiyor artık.
Geçenlerde emekli bir dostumla karşılaştım.
Her gün sabah dokuz gibi kalktığını ve tüm zamanı kendisine ayırdığını; mutlu ve huzurlu olduğunu söyledi.
Yalnızca emekli maaşıyla iki çocuklu bir aile babası günümüz şartlarında nasıl mutlu olabilir anlamakta güçlük çekiyorum.
Eşi ve çocukları da mutlumu bilmiyorum.
Ama sanmıyorum.
Bankaların ve iş adamlarının kredi garanti fonuyla ayakta tutulabildiği...
Karşılıksız çek ve senetlerin patlama yaptığı…
Hapishanelerin dolup taştığı...
Şehit cenazesi gelmeyen günün olmadığı…
Genç işsizlerin patlama yaptığı…
Olağanüstü hal ile yönetilen bir ülkede nasıl mutlu ve huzurlu olunabilir ki?
Altmışlı yaşlarımın ortasında olmama rağmen pazar hariç her gün çalışmaktayım. Parasal ve sosyal açıdan sıkıntılı değilim.
Buna rağmen gerçek anlamda mutlu olduğumu söyleyemem.
Çünkü:
Güzel ülkemin, dostlarımın ve ailemin dertleriyle dertlenmeyi sevinçleriyle mutlanmayı kendi mutluluğum ve huzurum kadar önemli buluyorum.
İradeleri dışında dünyaya gelmelerine sebep olduğumuz çocuklarımızın geleceğinden hatta onların çocuklarının geleceğinden bile kaygı duyuyorum.
