Yirmi iki yıldan beri on altıncı kez umudumu yine bilemişim ama artık umudun ucu hep kırılmaktan iyice kısaldığından açmak biraz zor olmuşsa da baharın da etkisiyle açabilmişim. Üstüme 101. yılda 100. yıl tişörtümü geçirmişim ki Atam tam kalbimin üstünde olsun bugün, yarın ve daima olduğu ve olacağı gibi. İçim dışımda yani yönüm belli, yolum belli.
Saklanacak şey mi kalbiden taşan bu mavi gözlü güneş!
Heyecansız, çocuksuz soğuk okul binasının, sonsuzmuş gibi uzayan yankılı koridorunu, 15 kere kırılmış umutların yorgunluğuyla yüzü solmuş bordo perdeye ulaşana kadar, duygularım cımbızla alınmış gibi mekanik ama yavaş adımlarla geçiyorum, ecele giderken acele etmenin saçmalığından uzak durabilmek için.
Bir yanım umut yeşertirken, bir yanım kalbimdeki mavi gözlü güneşe karşı mahcup.
Akşam saat 19:00’dan sonrasını düşünüyorum içten içe yavaş yavaş tenha koridoru adımlarken. Tanıdık iç ezikliğiyle ekrana yansıyan sarı Türkiye haritası gözümün önüne geliyor.
Ernaux’un, Seneler’de söylediği gibi gerçeğin gerçek olmaktan çıkması, ele gelmeyen soyut, zihinsel bir şey haline gelmesi için şimdiden düşünmeye başlıyorum sanki.
Böyle kendimle sohbetleşirken, cümle cümle adımlarım tükeniyor ve nihayet yoksullaşınca asaletini yitirmiş bir düşes gibi beni bekleyen soluk bordo perdeye ulaşıyorum. Göğsümü gere gere giriyorum Atam’la o soluk benizli perdelerin arkasına. Katla katla bitmeyen çarşaf gibi kağıtların üstünde diz çökmüş evet dememi bekleyen, çoğunun adını bile duymadığım, hatta partisinin adını bile bilmediğim onlarca aday!
Seçmenden çok parti var. Memleket hep böyle, arz talep dengesini tutturamadı bir türlü. Okurdan çok yazar, vatandaştan çok memur var, cemaatten çok cami!
Seneler kitabındaki muhteşem tespiti geliyor aklıma Annie Ernaux’un; Şeylerin bolluğu, fikirlerin kıtlığını ve inançların aşınmasını gizliyordu!
Tam da böyle bir örtü örülüyordu ifrat ve israf kardeşlerin marifetiyle.
Bir gün sonra çöpe gidecek bu kağıtları yapmak için kaç ağaç katlettiniz diye soruyorum.
Mavi gözlü güneşimle birkaç kez “evet” yazısının yönü doğru mu diye masanın üstüne bu iş için bırakılmış olan müsvedde kağıdına dikkatle birkaç deneme yapıyoruz. Keşke bütün evetler doğru olsaydı diye geçiriyoruz içimizden.
Ağır parmak hareketleriyle tam dairenin içine, doğru yönde ve taşmadan gelecek şekilde itinayla ve ucu zor da olsa açılmış olan umudumuzu da parmak uçlarımızdan akıtarak evetlerimizi basıyoruz dilediğimiz yuvarlaklara.
Hafta sonu mavide yenilenmiş ruhum, yorgun bedenimi zapt etmekte zorlanıyordu sabahtır ve dinlenmek üzere eve gidip, uyuyorum.
Saat 19.:00 civarı uyku sersemi televizyonu açıyorum ama görev icabı.
Ekrana bakıyorum, gözlerimi ovuşturup bir daha bakıyorum. Gözlüğümü değiştirip bir daha bakıyorum, bakıyorum, bakıyorum…
Takvime bakıyorum 1 Nisan! Amanın yoksa yoksa bu çok büyük bir 1 Nisan şakası mı?
Saatler birbirini kovalıyor fakat içimdeki yürek kalkıntısı sönmüyor; ya yine trafoya kedi girerse!
Türkiyemin haritası kızardıkça kızarıyor ben yine her an sararıp solacak diye taşikardi geçiriyorum.
3-4 saat sonra gerçekten kızardığına ikna olduğumda, daha maçın başında rakibi diskalifiye olmuş güreşçi gibi buruk, heyecansız ama umutlu bir mutluluk sarıyor ruhumu.
Mavi gözlü güneşim sol elinin başparmağını işaret ve orta parmağına değdirmiş tatlı tatlı sallıyor yukarıdan aşağı; çok güzel oldu!
Günaydın Türkiyem
Günaydın mavi gözlü Güneşim
Günaydın biz olmayı hatırlayan halkım
Günaydın aydınlık
GÜZ SÜRGÜNÜDÜR ZAMAN
bırakır solgun bir yaprak
toprağa düşerken yerini
yorgun kanatlı bir kuşa
güz sürgünüdür zaman
dövüş, sevişe
yitiriş, buluşa
savaş, barışa
bırakır yerini
söz vurgunudur zaman
uyku, uyanışa
korku, haykırışa
utanç, gururlanışa
bırakır yerini
buz kırgınıdır zaman
güz güneşlenir
sözgerçeklenir
buz ateşlenir
biz salgınıdır zaman.
Aylin MÜFTÜLER
