Bilindiği üzere “Dünyanın Bütün Çiçekleri”, Öğretmenler Günü’nün klasikleşen şiiridir. Şair Ceyhun Akuf Kansu’nun yazdığı unutulmaz şiire ilham veren ise, henüz 34 yaşındayken yaşamını yitiren ve mezarı Çivril’de olan eğitimci Şefik Eren Sınıg’dır.
SEYDİŞEHİR’DEN ÇİVRİL’E UZANAN HAYAT ÖYKÜSÜ
Aslen Konya Seydişehirli olan Sınıg, küçük yaşta anne ve babasını kaybeder. Çivril’de yaşayan ve öğretmen olan eniştesi Osman Gürkan, yanına alır kayınbiraderini. Sınıg da meslek olarak eniştesi gibi öğretmenliği seçer.
Öğretmen okulunu bitiren Sınıg, Çivril’in komşusu Dinar ilçesine bağlı Sütlaç köyüne atanır. Bir gün meslektaşı Mehmet Aydeniz ile buluşup, gençlerle birlikte top oynarlar. Ne var ki o top patlar, yamamak için de okula girerler. O sırada duvar çöker ve Şefik öğretmen altında kalır.
Enkazın altından çıkarılan genç öğretmen ölüm döşeğindedir. “Bana çiçek getirin, dünyanın bütün çiçeklerini buraya getirin” der ve 1949’un ekim ayında henüz 34 yaşındayken son nefesini verir.
Cenaze törenine katılanlardan bir kişinin şair Ceyhun Atuf Kansu’ya yaşanan acı olayı anlatıp Şefik Öğretmen’in “Bana çiçek getirin, dünyanın bütün çiçeklerini buraya getirin” dediği son sözlerini aktarır. Kansu da bu anlatımı “Dünyanın Bütün Çiçekleri” ismiyle mısralara döker. İşte Çivril İlçe Mezarlığı’ndan öğrencilerine bakan Şefik Öğretmeni anlatan o şiir:
DÜNYANIN BÜTÜN ÇİÇEKLERİ
Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum
Bütün çiçeklerini getirin buraya,
Öğrencilerimi getirin, getirin buraya,
Kaya diplerinde açmış çiğdemlere benzer
Bütün köy çocuklarını getirin buraya,
Son bir ders vereceğim onlara,
Son şarkımı söyleyeceğim,
Getirin, getirin.. Ve sonra öleceğim.
Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Kır ve dağ çiçeklerini istiyorum,
Kaderleri bana benzeyen,
Yalnızlıkta açarlar, kimse bilmez onları
Geniş ovalarda kaybolur kokuları..
Yurdumun sevgili ve adsız çiçekleri
Hepinizi, hepinizi istiyorum, gelin görün beni,
Toprağı nasıl örterseniz öylece örtün beni.
Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Afyon ovasında açan haşhaş çiçeklerini
Bacımın suladığı fesleğenleri,
Köy çiçeklerinin hepsini, hepsini,
Avluların pembe entarili hatmisini,
Çoban yastığını, peygamber çiçeğini de unutmayın,
Aman Isparta güllerini de unutmayın
Hepsini, hepsini bir anda koklamak istiyorum.
Getirin, dünyanın bütün çiçeklerini istiyorum.
Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Ben köy öğretmeniyim, bir bahçıvanım,
Ben bir bahçe suluyordum, gönlümden,
Kimse bilmez, kimse anlamaz dilimden,
Ne güller fışkırır çilelerimden,
Kandır, hayattır, emektir benim güllerim,
Korkmadım, korkmuyorum ölümden,
Siz çiçek getirin yalnız, çiçek getirin.
Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Baharda Polatlı kırlarında açan,
Güz geldi mi Kopdağı’na göçen,
Yörükler yaylasında Toroslar’da eğleşen,
Muş ovasından, Ağrı eteğinden,
Gücenmesin bütün yurt bahçelerinden
Çiçek getirin, çiçek getirin, örtün beni,
Eğin türkülerinin içine gömün beni.
Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
En güzellerini saymadım çiçeklerin,
Çocukları, öğrencileri istiyorum.
Yalnız ve çileli hayatımın çiçeklerini,
Köy okullarında açan, gizli ve sessiz,
O bakımsız, ama kokusu eşsiz çiçek.
Kimse bilmeyecek, seni beni kimse bilmeyecek,
Seni beni yalnızlık örtecek, yalnızlık örtecek.
Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Ben mezarsız yaşamayı diliyorum,
Ölmemek istiyorum, yaşamak istiyorum,
Yetiştirdiğim bahçe yarıda kalmasın,
Tarumar olmasın istiyorum, perişan olmasın,
Beni bilse bilse çiçekler bilir, dostlarım,
Niçin yaşadığımı ben onlara söyledim,
Çiçeklerde açar benim gizli arzularım.
Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Okulun duvarı çöktü altında kaldım,
Ama ben dünya üstündeyim, toprakta,
Yaz kış bir şey söyleyen toprakta,
Çile çektim, yalnız kaldım, ama yaşadım,
Yurdumun çiçeklenmesi için daima yaşadım,
Bilir bunu bahçeler, kayalar, köyler bilir.
Şimdi sustum, örtün beni, yatırın buraya,
Dünyanın bütün çiçeklerini getirin buraya…
