Denizli’nin Serinhisar ilçesinde bir çocuk annesi 30 yaşındaki Ayşe Borucu, hem kanseri hem de yöresindeki “kadınlar bıçakçılık yapmaz” tabusunu yıktı. Borucu’nun örnek olmasıyla yörede kadınlar da bıçak üretiminin bir parçası oldu.
İlçenin Yatağan Mahallesi’nde örnek bir yaşam hikayesi yazan Ayşe Borucu’nun azmi, duyanlara parmak ısırtıyor. Borucu demirci ustası olan eşi Yener Borucu ile birlikte aynı işletmeyi çalıştırıyor. Ancak, onun bugünlere gelmesi, bıçak üretiminin bir parçası olması gizli ve azimli bir mücadeleyi gerektirdi.
“BİR AYLIK ANNEYKEN KANSER OLDUĞUMU ÖĞRENDİM”
Borucu’nun hayatını değiştiren olay, kanser teşhisi konulması oldu. Henüz 19 yaşındayken “lenfoma kanseri” teşhisi konulan Ayşe Borucu, “Eşimle bir yıl önce evlenmiştik. Oğlum Ertunç yeni doğmuştu. Daha bir aylık anneydim. Kendi işimizi kurma sevinci yaşamak isterken hastalığı öğrendik. Başlangıçta büyük yılgınlık yarattı. Hayatımı değiştiren kararları almama neden oldu. Kök hücre tedavisi ile kanseri yenmeyi başardım. Bu süreçten sonra düşüncelerim de tamamen değişti” dedi.
“EŞİMİ GİZLİCE İZLEYİP DEMİRCİLİĞİ ÖĞRENDİM”
İki dedesinin de demirci ustası olduğunu söyleyen Borucu, mesleğe başlama serüvenini anlatırken “Yatağan hayatını demircilikle kazanan büyük yürekli insanların memleketidir. İki dedem de demirciydi. Yaşadığımız yörede kadınların demir atölyelerinde erkeklerle çalışması bir tabuydu. Bu asla mümkün olmazdı. Çalışmak zorunda kalınırsa arka tarafta, kimsenin görmediği farklı bir odada çalışılırdı. Ben, fark ettirmeden eşimi izleyerek yaptığı işi öğrenmeye çalıştım. Süreç içinde ekipmanı nasıl kullanacağımı, işin ve malzemenin inceliklerini öğrendim. O dışarı çıktığı zamanlarda bir şeyler üretmeye çalıştım. Tabii ki yakalandım. Bana ‘madem yapabiliyorsun, birlikte çalışalım’ dedi. Demircilik serüvenim böyle başladı” diye konuştu.
“KADIN USTANIN KABUL EDİLMESİ KOLAY OLMADI”
Demirciliğin kendisine terapi gibi geldiğini belirten Borucu, tabuları yıkmanın kolay olmadığının da altını çizdi. Üreten bir kadın olmaktan gurur duyduğunu dile getiren Borucu, “Kadın bir usta olarak kabul edilmek kolay olmadı. Yöremizde kadınların çalışması ayıp karşılanırdı. Tabuları yıkmak kanseri yenmekten daha zor oldu. İlk zamanlar iş yerine gelen bir müşterim beni makine başında üretimde çalışırken görünce alış veriş yapmadan gitti. Telefonla arayan bir başka müşterimiz ‘Dolandırıcı mısın? Kadın bıçak ustası mı olur?’ diye sormuştu. Telefonla canlı yayın yapıp kanıtlamak zorunda kalmıştım. Sonra özür dilemişti. Daha nicelerini yaşadım. Artık çok kişi işi bana danışır. Demircilik yapan bir çok kadına cesaret verdiğimi düşünüyorum. Eşimin bu konuda desteği olmasa başaramazdım” dedi.
