Meserret Kıraathanesi nerede?
Yok!
Meserret Otel nerede?
Yok!
Türkler ile Rumlar ve Ermenilerin yan yana oturduğu evler nerede?
Yok!
Çaybaşı’nda, arklarından tertemiz suyun aktığı 2 katlı bahçeli Denizli evleri nerede?
Yok!
Delikliçınar nerede?
Yok!
“Bugün bir kadeh içtim” diyerek, şişenin kalanının emanete bırakıldığı Meserret’in meyhaneleri nerede?
Yok!
Alışverişte ayrı bir kültüre ev sahipliği yapan Şeytan Pazarı nerede?
Yok!
Halk Evi nerede?
Yok!
Belediye binası nerede?
Yok!
Vali Evi nerede?
Yok!
Memleket Hastanesi nerede?
Yok!
Dr. Hamdi Berkman Sağlık Yurdu nerede?
Yok!
Delikliçınar Fatma Hoca Camisi nerede?
Yok!
Ulu Cami nerede?
Yok!
Tarihi Kaleiçi’nin surları nerede?
Büyükçe bölümü yok! (Ayakta kalabilenin üzerinde işyerleri ve belediyenin kapalı pazaryeri var)
Hanlar nerede?
Yok!
Hamamlar nerede?
Biri dışında yok!
İktisat Bankası Binası nerede?
Yok!
Kız Meslek Lisesi nerede?
Yok!
Eh bu kadar yok bir araya gelince ortaya da belleği olmayan bir kent çıkıyor.
Bu kentin adı Denizli’dir.
Oysa Mersin Vilayet Encümen Azası Yakup Bey, 1934 yılında geldiği bu kent için “Denizli, evleri ağaçlardan görünmeyen bir memlekettir, şirin bir şehirdir” diye yazmış.
Ama dönüştürmüşüz bu kenti…
Ağaçlardan evleri görünmeyen kentten, beton yığınlarından ağaçları görünmeyen kente!
Ucube kentin yaratıcılarına bir soruyla bitirelim yazımızı:
Kentleri kurarken, binalarla birlikte devasa bahçeleri de planlayıp;
Fransa’da Versay Bahçeleri’ni…
İngiltere’de Botanik Bahçe olarak bilinen Kew Bahçeleri’ni…
İtalya’da Boboli Bahçeleri’ni…
Japonya’da Rikugien Bahçeleri’ni…
Miras bırakanlardan…
Ve kentlerin tarihi yapısına dokunmayan yöneticilerinden hiç mi feyiz almadınız?
