Denizli iş dünyasında bir devir kapanıyor.
Cafer Sadık Abalıoğlu,
Ahmet Nuri Erikoğlu,
Doğan Demircioğlu,
Kazım Kaynak,
Ali Baysal,
Hulusi Kulaklı,
Ahmet Tuncay,
Feridun Alpat,
Orhan Abalıoğlu,
Ali Yavuzçehre,
Ve şimdi de Esat Sivri…
Yukarıda yer alan isimler, Denizli sanayisinin bugünlere gelmesinin yolunu açanlardır.
Denizli, “Anadolu Kaplanı” diye ün yapmışsa emaktarı onlardır.
Müteşebbis ruhla fabrikalar kurmuş, binlerce kişiyi istihdam etmişlerdir sahibi oldukları işletmelerde.
Ama birer birer veda ediyorlar ömürlerini verdikleri Denizli’ye.
Bir dönem de kapanıyor onların vedasıyla.
Göçüp giden çınarlara son eklenen Esat Abi (Sivri) oldu.
“Abi” diyorum, öyleydi gerçekten.
Yarendi…
“Ben zenginim” kuruntusunda olmadı.
“Sadece zenginlerle oturup kalkarım” demedi hiç.
Örneğin yıkılan Vali Vefki Ertür Kız Meslek Lisesi’nin arka tarafından bir apartmanın zemin katında Sanatsevenler Derneği vardı. Sohbete gelirdi oraya.
Dost meclisi kurulurdu.
Dedikodu değil, sohbetler edilirdi.
Mütevaziydi…
O yönünü anlatan bir örnek.
Bir akşam çevresini saran gazetecilerle sohbete daldı.
Vakit ilerledi ama kimsenin ayrılası yok.
Bir otomobile doluştuk.
“Kalabalığız, binmem” demedi
Esat Abi, Tevfik Tortamış, rahmetli Sedat Acar, Ömer Yurtseven, Erdal Akman ve ben.
Sohbete Denizli Basma Boya’da (DEBA) devam ettik.
Çalışanını severdi…
Yine geçmişten bir örnek.
12 Eylül dönemi.
Sendikalar açık ama hikayeden.
Sözleşmeler hakem kurulunun belirlediği rakama uygun yapılıyordu.
DEBA’da yetkili sendika Teksif idi.
Şube Başkanı rahmetli Nedim Halıcıoğlu ve ekibini görünce “Toplu iş sözleşmesi zamanı mı geldi?” diye soruyor.
“Evet” yanıtını alınca, “Çocuklar işler yoğun, pazarlıkla boşuna vakit harcamayalım. Yüzde 15 zam verdim, uygun mu” der.
Sendikacıların gönlünden geçen yüzde 10 dolayında bir artıştır. Yüzde 15’i hemen kabul, Esat Abi’ye de teşekkür ederler.
Hiç unutmam bu zam haberini Türk Haberler Ajansı’na geçmiştim ve ülke genelinde çok konuşulmuştu o ücret zammı.
Sözünü esirgemeyendi…
Yine 12 Eylül dönemi.
Belediye binası yeni yapıldı.
Denizli Belediyesi’nin Başkanı emekli albay Ahmet Acar.
Çınar Meydanı’na dikilecek Atatürk Anıtı geniş katılımlı bir toplantıda konuşuluyor.
Dayatmacı konuşmalara daha fazla dayanamayıp, “Öyle bir heykel dikerseniz ben de oradan geçerken arkamı dönerim” şeklindeki sözleri hala kulaklarımda çınlar.
Dobralığına bir örnek daha…
Herkes Denizlili sanayicileri “Anadolu Kaplanı’nın temsilcileri” diye pohpohlarken, o yaşanan krizleri anımsatıp “Biz Anadolu Kaplanı değil, Anadolu eşeğiyiz. Biz sırtımızda yıllarca yük taşıdık” diyebilenlerdendi.
Eğitim, olmazsa olmazıydı.
Bugün kurduğu DEBA yok ama onun adını yaşatan Basma Boya Okulu, ışık saçmaya devam ediyor.
Tarih ve kültür hep peşinde koştuklarından oldu.
Bugün kentin yanı başındaki antik kent gün ışığına çıkıyorsa en büyük pay “Laodikya bizi çağırıyor” diyerek, yollara düşen Esat Abi’nindir.
Devam eden kazıların çoban ateşini yakandır O.
Ve;
Evet; O, bir sanayiciydi.
O, bir işverendi.
O, bir babaydı.
O, iyi bir dosttu.
Ama hepsinin ötesinde O, önce insandı. Hem de çok iyi insan!
Yaptıkların cennete giden yolun anahtarı olsun.
Nurlar içinde uyu Esat Abi…
