Brezilya dizisine dönüştü sanki.
Gerçi onlar pembe diye anılıyordu.
Sözünü ettiğim ise acı tablonun ürünü.
Neden mi bahsediyorum?
Seriye dönüştü ya;
boş baklava,
boş tost,
boş gözleme,
onlardan!
Başlıkta soruluyor ya,
“Siz hiç boş tost yediniz mi?” diye
İşte tam da ondan!
Bakmayın bugünlerde dillere plesenk olduğuna.
Yeni bir şey değil aslında “boş tost”...
Mesela 1970’li yıllarda vardı.
Anlatayım…
Çıraklık yapıyorum.
Ustam, 1970’li yıllarda sanayi sitesinde esnaf olan ve 3 yıl önce vefat eden İstiklal Mahallesi Muhtarı Şükrü Özbek.
Haftalığım 10 lira.
İşe geliş gidişte dolmuşa binsen, ona yetmez.
E bi de öğleyin karın doyacak, bu nasıl olacak?
Kalfalar lokantaya gidiyor.
Birkaç yıllık çıraklar ise tostçuya.
Benim gibiler de simitle geçiştiriyor.
Her öğle vakti simit de gitmiyor ama çaresi de yok.
Bu durum kalfalardan birisinin dikkatini çekmiş.
Dedi ki;
Tosta paran yetmiyor belli. Tostçuya git, orada “yalancı tost” yapıyorlar. “Yağlama” dersen de anlar tostçu.
Gittim…
Benim gibilerin az olmadığını gördüm.
“Bi yağlama” diyen oturuyor.
Söyledim bende.
Sıram gelince çağırdı, bi kağıt parçasına sarılı olarak verdi.
Merak ettim “yalancı tost” ya da “yağlama” denilen ürünü.
Açtım içini.
Margarin, biraz da salça sürülmüş ve tost makinesinde ısıtılmış.
En azından simitten iyiydi.
Fiyatı da 50 kuruştu.
İşte benim “boş tost” hikayem bu.
Hem de en yaşanılmışından.
Gün gelip yeniden hit olunca yalancı tost, 50 yıl öncesine götürüverdi işte böyle.
Denemek isteyenlere tavsiye: Çayla iyi gidiyor.
