Anne, bizleri dünyaya getirendir.
Anne, öğretmendir; ilk kelimeleri öğretir.
Anne, bilgedir; hayata dair ilk öğretilerin kaynağıdır.
Anne, bir bakmışsınız mutfakta kahvaltı, yemek hazırlıyan; bir bakmışsınız ütümüz yapandır.
Anne, terzidir; yırtılan giysiye yama yapan, söküğümüzü dikendir.
Anne, ustadır; ayakkabınızı tamir eder.
Bilmem hiç giyeniniz oldu mu? Hani şu naylon ayakkabılar vardı ya yeşilli, mavili. Onu soruyorum.
Özellikle kızlar ne sevinirdi onların ilk alındığı gün.
Ama bir süre sonra yıpranır, yıpranmakla kalmaz yırtılırdı.
İşte annenin maharetli eli orada uzanır, bir demir parçasını kızdırıp yırtılan yerleri birleştirerek dağlardı.
Ayakkabı yeniden giyilirdi.
Yani pat diye atılmaz, evin ustası sayesinde bir süre daha idare ederdi.
Anne, tarlada ırgat gibidir, bahçede bahçıvan.
Anne, elinde orak ot biçer evdeki ineği ve diğer hayvanları beslemek üzere. Sonra da sırtına yüklenip hamal gibi eve getirir yarım litre sütü fazla elde edebilmek için.
Anne, oduncudur ama erkekler gibi gözüne kestirdiği çam ağacını devirmez. Çalıların içinde arar yakacağını.
Eğer eşeği yoksa da sırtında taşır yüksünmeden yemeğini pişirebilmek, sobasını yakabilmek için.
Anne, sırdaştır, yoldaştır.
Sevincinizde tebessüm belirir yanağında.
Üzüntünüzü ise siz söylemesenizde hisseder, bitiverir yanıbaşınızda.
Ondaki ana yüreğidir çünkü.
İçiniz daraldığında onu ararsınız.
Omuzuna yaslandığınızda…
Dizinde uyuduğunuzda…
Yanağınızı, saçınızı okşadığında...
Derman saçar, rahatlayıverirsiniz.
Annenin elidir o çünkü.
Üzülse, üzüntüsünü belli etmez.
Ağlasa, gözyaşını içine döker.
Tek dertleri vardır, ailelerini mutlu etmek.
Haydi o zaman bugünden başlayıp biz de onları her gün mutlu edelim.
Yarın her şey bugünden daha güzel olsun.
