Karar verirken, bir konu üzerine düşünürken, sanki bir başkası varmışçasına içindeki seslenir:
Yapamayacaksın!
Beceriksizsin!
O öyle mi olur!
Zaten çocukken de böyleydin, hiçbir şeyi beceremezdin.
Benim nasıl çalıştığımı görmüyor musun?
Benim gibi çalışacaksın!
Ebeveyninin söylediklerine benzetiyordu içindeki sesi. Ancak hiç duymadığı bir ses gibiydi. Hayatını kara bulutlarla kaplayan, dünyanın diğer ucunda dahi olsa boynuna geçirilmiş bir ilmek gibiydi o ses. Bitmek bilmiyor, susmak bilmiyordu. O sesi susturmanın tek bir yolunu öğrenmişti, bir şeyleri başarıyla sonlandırmak.
İçindeki o sese beceriksiz olmadığını kanıtladığında susturuyordu onu. Bunu kanıtlayamadığında ise o ses kazanıyordu. Yine beceriksiz oluyordu. Tıpkı o sesin geldiği ilk günlerdeki gibi. O sese daha fazla tahammülü kalmadığını hissettiği o anlarda ölmeyi dahi düşünüyordu. Tek bir kurşun tüm sorunları çözecek diyordu artık katlanamadığı noktalarda. Hayat büyük bir kabustan ibaretti sanki. Rüya bittiğinde ise hayat kaldığı yerden devam etmiyordu. Yeni huzursuzluklar, mutsuzluklar, başarısızlıklar ardı ardına geliyordu. Öyle bir öfkeydi ki her an patlamaya hazır bir yanardağdı. Ebeveynine olan öfke ve tepkisi artık kendine de dönmeye başlamıştı. İçindeki sesi susturamadığında kendini suçluyor. Bu yüzden her başarısızlıkla bitmek tükenmez panik ataklar peşi sıra geliyordu. Nedenini bilmediğini söylese de öfke ile bilediği duygusu bir kılıç gibi keskinleşmişti. Önüne çıkan herkesi yerle yeksan ediyor. En başta da kendisine zarar veriyordu.
“Panik atak” demişlerdi adına. Bir anda kalbi çarpmaya başlıyor. Ölüyor ölüyor ve tekrar diriliyordu sanki. Hayatı zorlaşmaya başladıkça kendine olan öfkesi daha da artıyordu. Ama fark edemediği bir şey vardı. Kendine olan öfkesini çözebilmesi için önce bunun kaynağına inmelidir. Ebeveynine olan öfkesi panik atak olarak kendine doğru yön değiştirmişti. İçindeki yanardağı söndürmeli oraya ateş değil su taşımalıydı. Bunu nasıl yapacağını bilmiyor. Soruyor, soruşturuyor, araştırıyor; karşısına çıkan tek yanıt bu kalp çarpıntısının gerçeği yansıtmadığı oluyordu. Yaşadıkları gün gibi ortada olmasına rağmen niçin böyle bir yanıt aldığını aklı almıyordu. Tetkik üstüne tektik yaptırıyor, doktor doktor geziyordu. Okuduğu bir kitapta şu yazıyordu: “Kişi için önemli olan, anılarla oluşan duygusal birikimin deşarj edilebilmesidir. Deşarj edilemeyen duygular kişinin kendi bedenine yönelir. İster panik atak ister farklı bir psikolojik semptom, her biri aynı kökenden gelir.”
Kalbinin hızla atımı ile başlayan his ölüm düşünceleri ile devam ederek içinden çıkılmaz bir hal alıyor. Gün geçtikçe tekrar ne zaman karşılaşacağını kendi kendine soruyordu. Aynı zamanda da korku ile bunaltının birleşimiyle bir anda tekrar gelip tüm bedenini ve zihnini etkisi altına almasından korkuyordu. Sık sık korktuğu başına geliyor. Yeri ve zamanı kestirilemeyen, sahile vuran azgın bir dalga misali her şeyi yok ediyordu. Üzerine çökmüş siyah kara bulutlarda etkisini arttırmaya başlamış hayat içinden çıkılmaz bir hal almıştı.
Bir başka O vardı içinde, hiçbir zaman peşini bırakmayan, kulağına "Beceriksizsin"diye fısıldayan!
İçinde ki ses ile yüzleşmesi gerektiğini biliyor. Kendi olması, farklı birini zihninden ve bedeninden atması gerektiğini öğrenmeye başlamıştı. Hayata yeni bir pencereden bakmaya başlamış. Kendisi için yalnızca kendi ile karar vermeye başlamıştı. İçinde ki sesi susturmak değildi çare. Toz altında kalmış gerçek kendini bulmalı, unutulduğu yerden gün yüzüne çıkarmalıydı. Bunu yaptıkça içindeki seste etkisini azaltmaya başlamıştı. Kendi için yaşamaya başlamış, kendi mutlu olacağı günlerin tasarımını yapmaya başlamıştı.
