Dünya, ülkemiz, toplumumuz son yüzyıl içerisinde büyük bir değişim ve dönüşüme uğradı. Daha önceki nesillerin bilmediği, görmediği yenilikler hayatımıza girdi. Yenilendik, değiştik. Birçok konuda işimize yarayan teknoloji ve onunla bağlantılı medya, dünyayı küçük bir mahalleye dönüştürdü.
Geçtiğimiz yüzyılda ülkenin bir köşesinden diğer köşesine iletişim kurmanın günler alacağı dönemlerden, mili saniyeler içerisinde iletişim kurduğumuz bir yüzyıla evrildik. Keyif aldığımız şeyler dahi internet ortamına çekildi. Sokak sokak gezmek, efor sarf etmek yerini internetten dakikalar içerisinde yüzlerce mağazaya ulaşabileceğimiz bir döneme bıraktı. Artık daha çok şeye daha kısa zamanda ulaşabilmek, hayatın koşuşturmacası içerisinde bizi de kendine çeken bir kolaylık oldu.
Teknolojiye uyum sağlama adına hayal kurma becerimizi yok ettik. Hayal gücümüz, bize kodlanan programlar kadar sade ve basit oldu. Ancak çocuğumuz telefon kullanmayı iki yaşında öğrendiğinde mutlu olduk. Telefon bağlantısı ile ona yemek yedirebildiğimizde görevimizi tamamladığımızı düşündük. Ve bunu ama zamanım yok bir an önce yemeğini yedirmem gerekir diyerek de aklamaya çalıştık. Bir meyvenin olgunlaşmasını beklemeden dalından koparıldığında nasıl da yavan ve tatsız olacağını bildiğimiz halde yaptık bunu.
Gerçek bir dokunuş ile hissedilen gazete kağıtlarının, kitap kağıtlarının yerini dünyanın her köşesindeki gazete ve kitaplara ulaşabilme özgürlüğü aldı. Gazeteler, kitaplar, insanlar herşey vardı. Ancak hissiyatı yoktu, duygusu yoktu. Son yüzyılda çokluğun yokluğu içerisinde debelenirken bulduk kendimizi. Vicdanlarımız ile bir yavru bir köpeğin öldürülüşüne karşı hep bir ağızdan sosyal medya aracılığı ile yakarışta bulunurken, yan komşumuza bir şeye ihtiyacın var mı diye sormayı unuttuk. Dünyanın diğer ucunda yaşanan kıtlıktan dolayı paylaşım üzerine paylaşımda bulunurken bir gün geçtiği için tazeliğini yitirdiği gerekçesi ile bir ekmeği daha çöpe atmak vicdanımızı sızlatmadı.
İkili dostlukların yerini birçok kişi ile olan dostluklar aldı. Dostluklarımızı çoğalttığımızı düşünürken, şehrimizin, ülkemizin birçok yerinden ve hatta dünyanın birçok bölgesinden dost kazandığımızı düşünürken, aslında kalabalıkların içerisinde yalnız olduğumuz gerçeğini fark edemedik. Bir yaralı kuş misali incinen kanadını sardığımız, onunla aynı dala konabildiğimiz dostlukları kuramaz olduk.
Gözlerin gönlünden başlayıp kalbe dokunuşla ilerleyen duygusal hissiyatın yerini sosyal medyadaki şık ve doğalın saklandığı bir gerçekliğe doğru yuvarlandık. Aşkı fotoğraflarda ki beden kıvrımlarına sakladık. Gerçek sahte oldu, sahte olan ise gerçek.
Çoğumuz sosyal medya da bir yarış içerisine girdik. Kimi şıklık yarışına, kimi güzellik yarışına, kimi vücudunun düzgünlüğü ile kimi takipçilerinin sayısı ile kimi reddettiği kişi sayısı ile yarışa girdi. İlişkiler de sahteliği içerisinde kavrulurken medya da bunu empoze etmekten geri durmadı. Sahte hayatlar, sahte evlilikler, toplum genelini yansıtmayan lüks hayatın bir amaç olarak gösterildiği diziler ile hayallerimiz perçinlendi. Renkli kahkahaların ve hayatların magazin programlarında ki yerini alması ile oluşturulan sanalın sahteliği ile yoğrulmuş hedefleri ortaya çıkardı. Zehirli sarmaşık gibi sardı dört yanımızı çıkar için girişilen uğraşlar. Sanalın gerçekliğinde yer açmaya çalışırken kendimize, merhamet ve vicdanı internet ortamına sıkıştırıp bıraktık.
Hep daha iyisini ararken bulduk kendimizi. Daha iyi kıyafetler, daha çok kişinin gözdesi olma çabası, daha daha daha…
Bu yüzyılda tatmaya başladık çokluğun yokluğunu…
