Mitinglere bakıp, seçim yorumları yapmak yanıltır.
Alan kalabalıktır.
Siz dersiniz 20 bin.
Düzenleyen 35-40 bin.
Anlaşamazsınız.
Yine alana bakıp, biri der ki; fark atarız.
Diğeri der ki; bu seçim düşüşün işareti.
Sandıklar açılır, kalabalığa göre yorumda bulunanlar genelde yanılır.
Bense, kalabalıkla ilgili rakam tahminlerinden çok, alandaki heyecana bakarım.
Çünkü alanın aynası odur.
Bir dalgadır o, en önden başlar en sona ulaşır.
Sağındakini, solundakini…
Önünde bulunanı, geride duranı öyle etkiler ki; bir bakmışsınız istemesenizde o dalganın içindesiniz.
Bu da en çok spor karşılaşmalarında…
Bir de siyasi mitinglerde yaşanır.
Türk siyasetine 1990’lı yıllardan itibaren damgasını vuran Recep Tayyip Erdoğan’ın;
2002 milletvekili seçimi…
2004 yerel seçimleri…
2007, 2009, 2011, 2014, 2015, 2018 seçimleri…
2014, 2109 Cumhurbaşkanlığı seçimi…
2007, 2010 ve 2017 referandumları…
İçin Denizli’de düzenlenen mitinglerininin hepsini izledim.
Yağmur yağsa da…
Yakıcı güneş olsa da…
Bazen konuşma platformuna en yakın yerden, bazen alanın en sonundan.
O mitinglerde Erdoğan’ın alana yaklaştığı anosuyla birlikte başlayan heyecan dalgası, kürsüye çıkmasıyla birlikte tavan yapardı hep.
Ama dün ilk defa “o eski heyecan fırtınası alanın tamamını etkisi altına almadı” diyebiliriz.
Tespit, satırların yazarınındır.
Katılan olur, olmaz.
Ön taraftaki kadınlar ile gençlerin heyecanına, alanın ortasından itibaren katılım neredeyse yoktu.
Evet, alan doluydu.
Eski kalabalıklardan az da değildi.
Hatta 2018 Haziran seçimi mitinginden daha kalabalıktı.
Ya heyecan?
İşte onun dozu 2018’deki mitinge göre daha düşüktü.
Bir başka tespit…
Erdoğan kürsüden ayrılıncaya kadar alandan ayrılan olmazdı.
Ya dün?
Mitingin sonlarına doğru ayrılmalar başladı.
Sadece vatandaşlar mı?
Aday gösterilmeyen bazı belediye başkanları…
Daha önceki seçimlerde milletvekilliğine, belediye ve il genel meclisi üyeliğine aday olanlar…
Bazı işadamları da miting bitmeden alandan ayrıldı.
Nasıl mı gördük?
Çünkü hepsi önümüzden geçip gitti.
